Soja na tle innych roślin uprawnych posiada bardzo zróżnicowane potrzeby nawozowe. Wynika to z tego, iż nasiona soi posiadają bardzo bogaty i zróżnicowany skład materiałów zapasowych.
Ze względu na niski plon suchej masy, soja posiada mniejsze potrzeby nawożenia fosforem i potasem. W wyniku symbiozy z bakteriami korzeniowymi, soja zaspokaja zapotrzebowanie roślin na azot nawet w 80%, a pozostałe 20% pokrywa z zasobów glebowych. W przypadku, gdy bakterie brodawkowe nie zostaną zawiązane, zaleca się podanie dawki azotu w ilości 30 kg N/ha. Na szczególną uwagę zasługuje fakt pozostawiania na stanowisku po soi azotu w ilości nawet od 50 do 100 kg dla roślin następczych.
Składnik
|
Średnie zapotrzebowanie składnika (kg) niezbędne na wytworzenie 1 tony nasion soi wraz z odpowiednią ilością słomy
|
Azot (N)
|
82,4
|
Fosfot (P2O5)
|
19,0
|
Potas (K2O)
|
25,5
|
Siarka (SO4)
|
12,9
|
Magnez (MgO)
|
04,3
|
Wapń (CaO)
|
03,1
|
Nawożenie pod soję należy rozpocząć od regulacji odczynu gleby a sam proces wapnowania zaleca się przeprowadzić pod przedplon, dążąc do uzyskania optymalnego odczynu w przedziale pH 6–7, który sprzyja symbiozie między soją a bakteriami brodawkowymi.
Zapotrzebowanie soi na makroskładniki
Duże zapotrzebowanie na azot wynika ze składu nasion, które gromadzą go w postaci białka. Kilogram nasion może zawierać 50-60 g N. Z tego azotu roślina korzysta we wczesnych fazach rozwojowych. Następnie siewki soi, które szybko budują korzenie, pobierają azot mineralny z gleby oraz korzystają z ilości udostępnionych przez bakterie brodawkowe – pełna wydajność tego procesu osiągana jest na przełomie maja i czerwca.
Na glebach zasobnych w fosfor i potas z powodzeniem można zrezygnować z nawożenia ich pod soję. Stanowiska o średniej zasobności wymagają zastosowania
przedsiewnie 40-50 kg P2O5 i 60-80 kg K2O głównie w celu utrzymania zasobności. Na glebach ubogich nawożenie fosforem i potasem należy zwiększyć
do 70 kg/ha P2O5 oraz 120 kg kg/ha K2O. W praktyce zauważono, że na glebach o wysokiej i bardzo wysokiej zasobności w fosfor i potas, soja nie reaguje na dodatkowe nawożenie tymi składnikami.
Na glebach ubogich w siarkę i magnez zaleca się wysiać
kizeryt w dawce 100 kg/ha przed siewem. Siarka niezbędna jest do syntezy niektórych aminokwasów, natomiast magnez wpiera fotosyntezę oraz liczne procesy przemiany materii. Możliwe jest uzupełnianie tych składników w dokarmianiu dolistnym siarczanem magnezu.
Mikroelementy i aminokwasy w uprawie soi
Nawozami dolistnymi można uzupełniać również niedobory
cynku, molibdenu i boru, lecz zabieg ten należy wykonać możliwie wcześnie, począwszy
od fazy 2-3 pary trójlistków. Planując nawożenie mikroelementami zawierającymi
miedź i mangan należy zachować szczególną ostrożność, gdyż nadmierna podaż tych składników wpływa negatywnie na zawiązanie bakterii brodawkowych szczególnie na glebach o pH poniżej 6,0.
Dodatek
aminokwasów wyraźnie
poprawia skuteczność zabiegu dolistnego. Liście soi są omszone, a dodatek aminokwasów do nawożenia dolistnego ułatwia asymilację substancji odżywczych. Molekuły aminokwasów w odróżnieniu od soli technicznych, czy syntetycznych chelatów są elektrycznie obojętne, dlatego końcowa absorpcja minerałów z plasmalemmy do cytoplazmy jest ułatwiona dzięki aminokwasom zawartym w nawozie. W związku z tym czas pobrania składników pokarmowych z nawozów, w których są one skompleksowane aminokwasami, jest bardzo krótki. Ponadto wykorzystanie składników pokarmowych jest
prawie stuprocentowe.